معبر سایبری پلاک

الف ) ازدواج
ازدواج، قراردادي بين زن و مرد است که در هر جامعه بر اساس قواعد خاصي برقرار مي شود. اين عقد، مرحله مهمي از زندگي زن و شوهر را به دنبال دارد که بسياري از نيازهاي آن دو از اين طريق تأمين مي شود. ازدواج، در کلام اولياي دين اسلام در مرتبه اول سنت الهي (1) و سنت همه پيامبران (2) به ويژه پيامبر اسلام - صلي الله عليه و آله- اعلام شده است (3). بخش مهمي از نيازهاي انسان مانند نياز جنسي، نياز دلبستگي و نياز به رشد و تعالي در پرتو ازدواج به بهترين نحو تأمين مي شود. اين نيازها از نظر روان شناسي جزء نيازهاي طبيعي انسان است که همه انسان سالم را در مرحله اي از زندگي درگير خود مي سازد (4). بي توجهي و عدم ارضاي هر نياز انساني، موجب ناکامي فرد و بروز ناهنجاري در او مي شود، از اين رو حرکت انسان در مسير طبيعي، جز با ازدواج در مقطعي مناسب از زندگي، يعني جواني مقدور نيست. اين تحليل روان شناختي کلام اولياي دين اسلام - عليهم السلام - را مبني بر اين که ازدواج، سنت الهي و شيوه انبياء است، تبيين مي کند. «حصور» بودن [= ازدواج نکردن] دو پيامبر، حضرت عيسي و حضرت يحيي را مي توان استثنايي ميان انسان ها دانست، چنان که اصل تولد حضرت عيسي و فرزند دار شدن حضرت زکريا(= پدر حضرت يحيي) در پيري، موارد استثايي در طول تاريخ است و نمي تواند الگويي براي انسان ها در نظر گرفته شود، در حالي که همه انبيا و اولياي الهي به اين سنت پايبند بودند.
اکنون به بررسي آثار ازدواج، تأثير آن را بر رشد و کمال انساني بررسي مي کنيم.

«وأنکحوا الايامي مِنکُم و الصَّالِحينَ مِن عِبَادِکُم»نور(24)/23
ستايش و سپاس خدايي را سزاست که زيباترين جلوه هاي خلقتش را از پس پرده برخلقش آشکارنمود.او که با تحسين و تقدير از دقايق حکمتش ، آدمي را به تفکر و تعمق در نهان خانه ي راز و رمزهاي هستي واداشت،با عشق و محبت بي کرانش ،اهل دل را خاکساردرگاهش ساخت.با نهادن جذب و انجذاب در تکون هستي،موجودات را در کنار يکديگر از کثرات به وحدت رهنمون ساخت.با نهادينه کردن هم گرايي در وجود آدمي،او را از حصار«خود»رهانيد و به توسعه ي شخصيت و به گرايي هدايت کرد.
آن ذات عاشق،با تقديرعشق بين انسانها،عميق ترين پيوندها را برپايه ي محکم ترين ستون بنا ساخت تا آدمي با شکل دهي صحيح به آن،بتواند دريچه اي به سوي سعادت و فلاح خويش بگشايد.به اوگوهري بخشيد که وجودش،يخ نفس را ذوب کند،غرور را بشکند،خودشيفتگي را بزدايد تا آدمي با دوست داشتن«خويشتن»از«خود پرستي»و محدوديت هاي آن به در آيد،برصف خود فائق آمده، ترس،بخل، بي تابي،حسد و تکبر را نابود سازد.

اشاره
اینک لحظه‌ی پر شکوه یک پیوند آسمانی از راه رسیده است.
دو رهرو جوان می خواهند بر اساس خواست و رضای خداوند، دست در دست هم، راه زندگی را به سوی هدف والای آن سیر کنند.
راستی! این چه میثاق عمیق و مهمی است!
طبع و غریزه، «زوج» می خواهد. روان پر تلاطم، «همسر» می طلبد. روح بی قرار، بدون«او» احساس نقصان و کمبود می کند. خداوند هر یک را بدون دیگری نمی‌پسندد و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله «ازدواج» را سنت خویش و راه رسیدن به رضای الهی و صیانت بخشیدن به نیمی از دین معرفی می‌کند.
می خواهند بیشتر بدانند تا با هشیاری «بله» بگویند.
شنیدن از این «سید» چقدر مغتنم است.
خوشا بحالشان!

الف ) ازدواج
ازدواج، قراردادي بين زن و مرد است که در هر جامعه بر اساس قواعد خاصي برقرار مي شود. اين عقد، مرحله مهمي از زندگي زن و شوهر را به دنبال دارد که بسياري از نيازهاي آن دو از اين طريق تأمين مي شود. ازدواج، در کلام اولياي دين اسلام در مرتبه اول سنت الهي (1) و سنت همه پيامبران (2) به ويژه پيامبر اسلام - صلي الله عليه و آله- اعلام شده است (3). بخش مهمي از نيازهاي انسان مانند نياز جنسي، نياز دلبستگي و نياز به رشد و تعالي در پرتو ازدواج به بهترين نحو تأمين مي شود. اين نيازها از نظر روان شناسي جزء نيازهاي طبيعي انسان است که همه انسان سالم را در مرحله اي از زندگي درگير خود مي سازد (4). بي توجهي و عدم ارضاي هر نياز انساني، موجب ناکامي فرد و بروز ناهنجاري در او مي شود، از اين رو حرکت انسان در مسير طبيعي، جز با ازدواج در مقطعي مناسب از زندگي، يعني جواني مقدور نيست. اين تحليل روان شناختي کلام اولياي دين اسلام - عليهم السلام - را مبني بر اين که ازدواج، سنت الهي و شيوه انبياء است، تبيين مي کند. «حصور» بودن [= ازدواج نکردن] دو پيامبر، حضرت عيسي و حضرت يحيي را مي توان استثنايي ميان انسان ها دانست، چنان که اصل تولد حضرت عيسي و فرزند دار شدن حضرت زکريا(= پدر حضرت يحيي) در پيري، موارد استثايي در طول تاريخ است و نمي تواند الگويي براي انسان ها در نظر گرفته شود، در حالي که همه انبيا و اولياي الهي به اين سنت پايبند بودند.
اکنون به بررسي آثار ازدواج، تأثير آن را بر رشد و کمال انساني بررسي مي کنيم.

«وأنکحوا الايامي مِنکُم و الصَّالِحينَ مِن عِبَادِکُم»نور(24)/23
ستايش و سپاس خدايي را سزاست که زيباترين جلوه هاي خلقتش را از پس پرده برخلقش آشکارنمود.او که با تحسين و تقدير از دقايق حکمتش ، آدمي را به تفکر و تعمق در نهان خانه ي راز و رمزهاي هستي واداشت،با عشق و محبت بي کرانش ،اهل دل را خاکساردرگاهش ساخت.با نهادن جذب و انجذاب در تکون هستي،موجودات را در کنار يکديگر از کثرات به وحدت رهنمون ساخت.با نهادينه کردن هم گرايي در وجود آدمي،او را از حصار«خود»رهانيد و به توسعه ي شخصيت و به گرايي هدايت کرد.
آن ذات عاشق،با تقديرعشق بين انسانها،عميق ترين پيوندها را برپايه ي محکم ترين ستون بنا ساخت تا آدمي با شکل دهي صحيح به آن،بتواند دريچه اي به سوي سعادت و فلاح خويش بگشايد.به اوگوهري بخشيد که وجودش،يخ نفس را ذوب کند،غرور را بشکند،خودشيفتگي را بزدايد تا آدمي با دوست داشتن«خويشتن»از«خود پرستي»و محدوديت هاي آن به در آيد،برصف خود فائق آمده، ترس،بخل، بي تابي،حسد و تکبر را نابود سازد.

اشاره
اینک لحظه‌ی پر شکوه یک پیوند آسمانی از راه رسیده است.
دو رهرو جوان می خواهند بر اساس خواست و رضای خداوند، دست در دست هم، راه زندگی را به سوی هدف والای آن سیر کنند.
راستی! این چه میثاق عمیق و مهمی است!
طبع و غریزه، «زوج» می خواهد. روان پر تلاطم، «همسر» می طلبد. روح بی قرار، بدون«او» احساس نقصان و کمبود می کند. خداوند هر یک را بدون دیگری نمی‌پسندد و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله «ازدواج» را سنت خویش و راه رسیدن به رضای الهی و صیانت بخشیدن به نیمی از دین معرفی می‌کند.
می خواهند بیشتر بدانند تا با هشیاری «بله» بگویند.
شنیدن از این «سید» چقدر مغتنم است.
خوشا بحالشان!

الف ) ازدواج
ازدواج، قراردادي بين زن و مرد است که در هر جامعه بر اساس قواعد خاصي برقرار مي شود. اين عقد، مرحله مهمي از زندگي زن و شوهر را به دنبال دارد که بسياري از نيازهاي آن دو از اين طريق تأمين مي شود. ازدواج، در کلام اولياي دين اسلام در مرتبه اول سنت الهي (1) و سنت همه پيامبران (2) به ويژه پيامبر اسلام - صلي الله عليه و آله- اعلام شده است (3). بخش مهمي از نيازهاي انسان مانند نياز جنسي، نياز دلبستگي و نياز به رشد و تعالي در پرتو ازدواج به بهترين نحو تأمين مي شود. اين نيازها از نظر روان شناسي جزء نيازهاي طبيعي انسان است که همه انسان سالم را در مرحله اي از زندگي درگير خود مي سازد (4). بي توجهي و عدم ارضاي هر نياز انساني، موجب ناکامي فرد و بروز ناهنجاري در او مي شود، از اين رو حرکت انسان در مسير طبيعي، جز با ازدواج در مقطعي مناسب از زندگي، يعني جواني مقدور نيست. اين تحليل روان شناختي کلام اولياي دين اسلام - عليهم السلام - را مبني بر اين که ازدواج، سنت الهي و شيوه انبياء است، تبيين مي کند. «حصور» بودن [= ازدواج نکردن] دو پيامبر، حضرت عيسي و حضرت يحيي را مي توان استثنايي ميان انسان ها دانست، چنان که اصل تولد حضرت عيسي و فرزند دار شدن حضرت زکريا(= پدر حضرت يحيي) در پيري، موارد استثايي در طول تاريخ است و نمي تواند الگويي براي انسان ها در نظر گرفته شود، در حالي که همه انبيا و اولياي الهي به اين سنت پايبند بودند.
اکنون به بررسي آثار ازدواج، تأثير آن را بر رشد و کمال انساني بررسي مي کنيم.

«وأنکحوا الايامي مِنکُم و الصَّالِحينَ مِن عِبَادِکُم»نور(24)/23
ستايش و سپاس خدايي را سزاست که زيباترين جلوه هاي خلقتش را از پس پرده برخلقش آشکارنمود.او که با تحسين و تقدير از دقايق حکمتش ، آدمي را به تفکر و تعمق در نهان خانه ي راز و رمزهاي هستي واداشت،با عشق و محبت بي کرانش ،اهل دل را خاکساردرگاهش ساخت.با نهادن جذب و انجذاب در تکون هستي،موجودات را در کنار يکديگر از کثرات به وحدت رهنمون ساخت.با نهادينه کردن هم گرايي در وجود آدمي،او را از حصار«خود»رهانيد و به توسعه ي شخصيت و به گرايي هدايت کرد.
آن ذات عاشق،با تقديرعشق بين انسانها،عميق ترين پيوندها را برپايه ي محکم ترين ستون بنا ساخت تا آدمي با شکل دهي صحيح به آن،بتواند دريچه اي به سوي سعادت و فلاح خويش بگشايد.به اوگوهري بخشيد که وجودش،يخ نفس را ذوب کند،غرور را بشکند،خودشيفتگي را بزدايد تا آدمي با دوست داشتن«خويشتن»از«خود پرستي»و محدوديت هاي آن به در آيد،برصف خود فائق آمده، ترس،بخل، بي تابي،حسد و تکبر را نابود سازد.

اشاره
اینک لحظه‌ی پر شکوه یک پیوند آسمانی از راه رسیده است.
   دو رهرو جوان می خواهند بر اساس خواست و رضای خداوند، دست در دست هم، راه زندگی را به سوی هدف والای آن سیر کنند.
   راستی! این چه میثاق عمیق و مهمی است!
   طبع و غریزه، «زوج» می خواهد. روان پر تلاطم، «همسر» می طلبد. روح بی قرار، بدون«او» احساس نقصان و کمبود می کند. خداوند هر یک را بدون دیگری نمی‌پسندد و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله «ازدواج» را سنت خویش و راه رسیدن به رضای الهی و صیانت بخشیدن به نیمی از دین معرفی می‌کند.
   می خواهند بیشتر بدانند تا با هشیاری «بله» بگویند.
   شنیدن از این «سید» چقدر مغتنم است.
   خوشا بحالشان!