معبر سایبری پلاک

زمان های قدیم توی یکی از محله ها چند تا بچه شر و شور بودن که با تیر کمون سنگی می زدن لامپ های محله رو می شکستند و هر بار شهرداری میومد و لامپ های جدید می گذاشت.

اما بعد مدتی شهرداری دیگه لامپ نگذاشت و محله تاریک تاریک شد. مردم جمع شدن و کلی نامه نوشتن و خواهش و التماس کردن تا شهرداری دوباره براشون لامپ بگذاره. شهرداری هم فقط یک دونه لامپ برای اون محله گذاشت و گفت اگه ازین لامپ خوب محافظت کردین بقیه لامپ ها رو هم میگذاریم.

چندین هزار سال قبل مردم یه جایی به اسم کوفه برای امام زمانشون که روشنگر راه زندگیشون بود نامه نوشتن و از امام حسین (ع) خواستن به اون شهر بیان تا اون ها از فیض حضور حضرت بهره مند بشن.

امام حسین (ع) برای اینکه ببینه واقعاً دعوت اون ها درست هست یا خیر و از اوضاع کوفه با خبر بشن، مسلم بن عقیل رو به عنوان نماینده به شهر کوفه فرستادن. ابتدا مردم زیادی با مسلم بیعت کردند اما وقتی پای مادیات و دنیا باز شد همشون عقب کشیدن و مسلم رو تنها گذاشتند.

حالا بعد هزار چندسال که مردم توی تاریکی بودن، کلی پیش درگاه خدا گریه و التماس و دعا کردن تا خدا یه چراغ هدایتشون و امام زمانشونبراشون بفرسته.امابجای امام زمان یه چراغ مثل مسلم فرستادن به اسم سید علی خامنه ای.

شهدا و امر به معروف و نهی از منکر

هنگامی کـه دشـمن بـا تمـام قوا به کشـور اسـلامی
ایـران حملـه کـرد، یکـی از بزرگتریـن مصداق های
عملـی نهـی از منکر جلـوه نمود. کـدام منکـر از این
بالاتـر کـه حکومـت اسـلامی تهدیـد شـود؟ نه فقط
حکومـت اسـلامی کـه جـان، مـال و نوامیـس مردم
در معـرض خطـری جـدی بـود. دلاورمردانـی کـه
فرسـنگ ها از محـل حادثـه دور بودنـد، امـا رنـج هر
مسـلمان را در هر نقطه جهان رنج خود می شـمردند،
بـرای نهی از منکـر، لبـاس رزم بر تن کردنـد. میدان
جهـاد پر بـود از لهجه ها و رنگ های مختلـف. آنچه
دلهـا را یکـی کـرده بـود، اسـلام بود.
امـت واحـده اسـلام نسـبت بـه هر
رنجـی کـه در هـر نقطـه دنیـا بـر
مسـلمانان وارد می شـد، اهتمـام
داشـت؛ چراکه آنان این حدیث مشـهور
را شـنیده بودند که:«من اصبح و لم یهتم بامور المسلمین فلیس منهم و من سمع رجلا ینادی یا للمسلمین فلم یجبه فلیس بمسلم»
مجاهـدان راه خـدا، غیـر از سـربلندی در میـدان نهـی از تجـاوز بـه جـان و مـال و
نوامیس مسـلمانان، هیچ امر و نهی شرعی دیگـری را نیـز کوچـک نمی شـمردند و بـه تـرس و
خجالـت فرصـت حضـور نمی دادنـد. آنان از خـدا حیا
می کردند. گاه منافع شـخصی، هوای نفـس، و... مانع
انجام این واجب الهی اسـت، اما رزمندگان اسـلام «و
لاخـوف علیهـم و لا هم یحزنـون» بودند.
آنـان پیـش از شـروع جنگ نیـز در این آزمـون پیروز
بودند و در خانه، محله، مدرسـه، محل کار، دانشـگاه و
هـر جـاکه نیاز بـه نهی از منکـر یا یـادآوری معروفی
بـود، خاموش نمی نشسـتند و بـا منطـق، مهربانی، با
آرامـش و از سـر خیرخواهی تذکـر میدادند.
در ادامـه بـه چنـد نمونـه از امربهمعـروف و نهـی از
منکرهـای شـهدا اشـاره میکنیم

آن روز از سه راهی شهادت گذشتند!
امروز در دو راهی عافیت مانده ایم!

آن‌‌جا خدا بود و اخلاص...
این‌جا؛

"الذی یوسوس فی صدور الناس"

پشت مانتوها و تیشرت های خیابان های خودمون king و queen میبینیم،،،

آن وقت آن سر دنیا در خیابان های لندن روی پیراهن و تیشرت هاشون عکس شهید همت،شهید چمران و شهید آوینی نقش بسته...

شهدا شرمنده ایم...

رزمندگان مقاومت اسلامی نُجَباء در سالروز شهادت فرمانده فقید حزب الله لبنان، مواضع تروریست‌های مستقر در شمال صلاح الدین را با رمز«عملیات خون فرمانده شهید عماد مغنیه» موشک‎باران کردند.

فيلم «شيار »143 روايت مادر شهيدي است به نام «الفت » که
تنها دلخوشي اش راديويي است براي شنيدن نامي از پسرش.
حالا يک الفت واقعي پيدا شده؛ مادري که ۳۲ سال چهره پسرش
را نديده و در تمام اين سا لها با ياد و خاطرات او زندگي کرده است.
آخرين صحن هاي که از او در قاب نگاهش نقش بسته چهره خندان و
مهرباني بود که عزم رفتن داشت. چاره اي نداشت جز اينکه ميوه
دلش را که بار سفر بسته بود در آغوش دعاي خير مادرانه اش جاي
دهد و با اشک چشم او را در مسيري بي بازگشت بدرقه کند.
در اين سا لها هيچ خبري از شهادت يا اسارت پسرش نشد و
همين هم باعث ميشود که او نااميد نشود. ديگران متعجب
نگاهش ميكردند وقتي او هنوز بعد از 32 سال با اشتياق راديو
را به گوشش مي چسباند تا شايد ردي، نشاني يا نامي از فرزندش
بشنود. خيلي ها مسخره اش ميکردند و خيلي هاي ديگر برايش دل
مي سوزاندند، اما او منتظر بود، چشم انتظار خبري از دردانه اش آن
هم از طريق امواج راديو، تا اينکه اين انتظار 32 ساله به سر آمد و
چشمان کم سو و دستان لرزان اين مادر لامردي به تابوت پسرش
شهيد قنبر اسدپور رسيد. ديدن تابوت فرزند بعد از گذشت سه دهه،
وجود آشفته اش را آرام کرد.
پريشاني، آشفتگي و انتظار واژه هايي بودند که راديوي قديمي اين
مادر خوب مي فهميد.

برنامه تلویزیونی درباره شهدا که رهبر
انق الب دیدند:
«تلویزیون یک برنام های را دیروز
پریروزها پخش میکرد از بعضی از
شهدا که بنده تصادفاً چنددقیق های دیدم؛
آ نچه دربار ه آن شهیدان گفته م یشد
یا در وصیتنامه آن شهیدان درج شده
بود، انسان را واقعا از عظمت روحی این
شهید متحیّر م یکند. م یگوید من
درس خواندم و می ترسم که این درس
خواندن من که خرجی برایش شده و
هزینه های شده، تحمیل بر بی تالمال
بوده و این به گردن من باشد. وقت یکه
من شهید شدم موتورگازی من را
بفروشید، پول های بانک من را بگیرید،
بروید بدهید به بیت المال به جای آن!
اینها درس است؛ اینها درس است. »

عنوان کتاب به تنهایی می‌تواند عاملی باشد تا خواننده به آن جذب شود. حتی زمانی که خبر انتشار آن در رسانه‌ها منعکس شد بازخوردهای جالب توجهی به خاطر نام کتاب به وجود آمد.

«نامزد خوشگل من» عنوان یکی از آخرین کتاب‌هایی است که حمید داودآبادی با آن به نمایشگاه کتاب تهران آمد. از این جهت یکی از آخرین کتاب‌ها عنوان شد زیرا او با دست پر به نمایشگاه کتاب آمده بود و با کارهای متنوعی نمایشگاه کتاب حاضر شده بود.

«نامزد خوشگل من» کتابی است که داودآبادی در آن خاطراتی از دوران هشت ساله دفاع مقدس را در کنار هم قرار داده است. البته تفاوت این کتاب با سایر کتاب‌هایی که داودآبادی در حوزه دفاع مقدس نوشته در این است که عاملی که این خاطرات را در کنار هم آورده است و در حقیقت نخ تسبیح آنها به شمار می‌رود، دفاع مقدس است در غیر اینصورت از نظر زمانی و شخصیتی خاطرات با هم ارتباط ندارند.

این کتاب متشکل از خاطرات گوناگونی است که حاصل مشاهدات داودآبادی از دوران دفاع مقدس و بعد از آن است که برخی بسیار شیرین و برخی تلخ از این باب که به از خود گذشتگی رزمندگان اشاره کرده و با وضعیت امروز ما قابل قیاس نیست.

زبان داودآبادی در بیان خاطرات بسیار شیرین است و همین مسئله خاطرات او را خواندنی می‌کند. وجه تسمیه «نامزد خشوگل من» از یکی از خاطرات کتاب گرفته شده و همین مسئله موجب جلب توجه مخاطبان کتاب می‌شود.

به ادامه مطلب بروید.

«سلام بر ابراهیم» کاری است از گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی که در قالب زندگینامه ای مختصر و ۶۹ خاطره درباره شهید بزرگوار و مفقود الاثر «ابراهیم هادی» منتشر شده است.

این نوشتار حاصل بیش از پنجاه مصاحبه از خانواده، یاران و دوستان آن شهید است که همگی نگارنده را در گردآوری این مجموعه ارزشمند یاری رساندند.(مقدمه کتاب)

«سلام بر ابراهیم» کاری است از گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی کهدر قالب زندگینامه ای مختصر و ۶۹ خاطره درباره شهید بزرگوارو مفقود الاثر «ابراهیم هادی» منتشر شده است.

شهید هادی در یکم اردیبهشت ماه سال ۳۶ دیده به جهان گشود و پس از بیست و هفت سال زندگی پر فراز و نشیب، در عملیات والفجر مقدمّاتیدر منطقه فکه، بیست و دوم بهمن سال ۶۱ به درجه رفیع شهادت نائل آمدند و همانطور که ازخداوند می خواست، پیکر پاکش درکربلای فکهگمنام ماند.

دو خاطره از مفقود شدن شهید هادی را تقدیم خوانندگان عزیز می کنیم:

زمان های قدیم توی یکی از محله ها چند تا بچه شر و شور بودن که با تیر کمون سنگی می زدن لامپ های محله رو می شکستند و هر بار شهرداری میومد و لامپ های جدید می گذاشت.

اما بعد مدتی شهرداری دیگه لامپ نگذاشت و محله تاریک تاریک شد. مردم جمع شدن و کلی نامه نوشتن و خواهش و التماس کردن تا شهرداری دوباره براشون لامپ بگذاره. شهرداری هم فقط یک دونه لامپ برای اون محله گذاشت و گفت اگه ازین لامپ خوب محافظت کردین بقیه لامپ ها رو هم میگذاریم.

چندین هزار سال قبل مردم یه جایی به اسم کوفه برای امام زمانشون که روشنگر راه زندگیشون بود نامه نوشتن و از امام حسین (ع) خواستن به اون شهر بیان تا اون ها از فیض حضور حضرت بهره مند بشن.

امام حسین (ع) برای اینکه ببینه واقعاً دعوت اون ها درست هست یا خیر و از اوضاع کوفه با خبر بشن، مسلم بن عقیل رو به عنوان نماینده به شهر کوفه فرستادن. ابتدا مردم زیادی با مسلم بیعت کردند اما وقتی پای مادیات و دنیا باز شد همشون عقب کشیدن و مسلم رو تنها گذاشتند.

حالا بعد هزار چندسال که مردم توی تاریکی بودن، کلی پیش درگاه خدا گریه و التماس و دعا کردن تا خدا یه چراغ هدایتشون و امام زمانشونبراشون بفرسته.امابجای امام زمان یه چراغ مثل مسلم فرستادن به اسم سید علی خامنه ای.

شهدا و امر به معروف و نهی از منکر

هنگامی کـه دشـمن بـا تمـام قوا به کشـور اسـلامی
ایـران حملـه کـرد، یکـی از بزرگتریـن مصداق های
عملـی نهـی از منکر جلـوه نمود. کـدام منکـر از این
بالاتـر کـه حکومـت اسـلامی تهدیـد شـود؟ نه فقط
حکومـت اسـلامی کـه جـان، مـال و نوامیـس مردم
در معـرض خطـری جـدی بـود. دلاورمردانـی کـه
فرسـنگ ها از محـل حادثـه دور بودنـد، امـا رنـج هر
مسـلمان را در هر نقطه جهان رنج خود می شـمردند،
بـرای نهی از منکـر، لبـاس رزم بر تن کردنـد. میدان
جهـاد پر بـود از لهجه ها و رنگ های مختلـف. آنچه
دلهـا را یکـی کـرده بـود، اسـلام بود.
امـت واحـده اسـلام نسـبت بـه هر
رنجـی کـه در هـر نقطـه دنیـا بـر
مسـلمانان وارد می شـد، اهتمـام
داشـت؛ چراکه آنان این حدیث مشـهور
را شـنیده بودند که:«من اصبح و لم یهتم بامور المسلمین فلیس منهم و من سمع رجلا ینادی یا للمسلمین فلم یجبه فلیس بمسلم»
مجاهـدان راه خـدا، غیـر از سـربلندی در میـدان نهـی از تجـاوز بـه جـان و مـال و
نوامیس مسـلمانان، هیچ امر و نهی شرعی دیگـری را نیـز کوچـک نمی شـمردند و بـه تـرس و
خجالـت فرصـت حضـور نمی دادنـد. آنان از خـدا حیا
می کردند. گاه منافع شـخصی، هوای نفـس، و... مانع
انجام این واجب الهی اسـت، اما رزمندگان اسـلام «و
لاخـوف علیهـم و لا هم یحزنـون» بودند.
آنـان پیـش از شـروع جنگ نیـز در این آزمـون پیروز
بودند و در خانه، محله، مدرسـه، محل کار، دانشـگاه و
هـر جـاکه نیاز بـه نهی از منکـر یا یـادآوری معروفی
بـود، خاموش نمی نشسـتند و بـا منطـق، مهربانی، با
آرامـش و از سـر خیرخواهی تذکـر میدادند.
در ادامـه بـه چنـد نمونـه از امربهمعـروف و نهـی از
منکرهـای شـهدا اشـاره میکنیم

آن روز از سه راهی شهادت گذشتند!
امروز در دو راهی عافیت مانده ایم!

آن‌‌جا خدا بود و اخلاص...
این‌جا؛

"الذی یوسوس فی صدور الناس"

پشت مانتوها و تیشرت های خیابان های خودمون king و queen میبینیم،،،

آن وقت آن سر دنیا در خیابان های لندن روی پیراهن و تیشرت هاشون عکس شهید همت،شهید چمران و شهید آوینی نقش بسته...

شهدا شرمنده ایم...

رزمندگان مقاومت اسلامی نُجَباء در سالروز شهادت فرمانده فقید حزب الله لبنان، مواضع تروریست‌های مستقر در شمال صلاح الدین را با رمز«عملیات خون فرمانده شهید عماد مغنیه» موشک‎باران کردند.

فيلم «شيار »143 روايت مادر شهيدي است به نام «الفت » که
تنها دلخوشي اش راديويي است براي شنيدن نامي از پسرش.
حالا يک الفت واقعي پيدا شده؛ مادري که ۳۲ سال چهره پسرش
را نديده و در تمام اين سا لها با ياد و خاطرات او زندگي کرده است.
آخرين صحن هاي که از او در قاب نگاهش نقش بسته چهره خندان و
مهرباني بود که عزم رفتن داشت. چاره اي نداشت جز اينکه ميوه
دلش را که بار سفر بسته بود در آغوش دعاي خير مادرانه اش جاي
دهد و با اشک چشم او را در مسيري بي بازگشت بدرقه کند.
در اين سا لها هيچ خبري از شهادت يا اسارت پسرش نشد و
همين هم باعث ميشود که او نااميد نشود. ديگران متعجب
نگاهش ميكردند وقتي او هنوز بعد از 32 سال با اشتياق راديو
را به گوشش مي چسباند تا شايد ردي، نشاني يا نامي از فرزندش
بشنود. خيلي ها مسخره اش ميکردند و خيلي هاي ديگر برايش دل
مي سوزاندند، اما او منتظر بود، چشم انتظار خبري از دردانه اش آن
هم از طريق امواج راديو، تا اينکه اين انتظار 32 ساله به سر آمد و
چشمان کم سو و دستان لرزان اين مادر لامردي به تابوت پسرش
شهيد قنبر اسدپور رسيد. ديدن تابوت فرزند بعد از گذشت سه دهه،
وجود آشفته اش را آرام کرد.
پريشاني، آشفتگي و انتظار واژه هايي بودند که راديوي قديمي اين
مادر خوب مي فهميد.

برنامه تلویزیونی درباره شهدا که رهبر
انق الب دیدند:
«تلویزیون یک برنام های را دیروز
پریروزها پخش میکرد از بعضی از
شهدا که بنده تصادفاً چنددقیق های دیدم؛
آ نچه دربار ه آن شهیدان گفته م یشد
یا در وصیتنامه آن شهیدان درج شده
بود، انسان را واقعا از عظمت روحی این
شهید متحیّر م یکند. م یگوید من
درس خواندم و می ترسم که این درس
خواندن من که خرجی برایش شده و
هزینه های شده، تحمیل بر بی تالمال
بوده و این به گردن من باشد. وقت یکه
من شهید شدم موتورگازی من را
بفروشید، پول های بانک من را بگیرید،
بروید بدهید به بیت المال به جای آن!
اینها درس است؛ اینها درس است. »

زمان های قدیم توی یکی از محله ها چند تا بچه شر و شور بودن که با تیر کمون سنگی می زدن لامپ های محله رو می شکستند و هر بار شهرداری میومد و لامپ های جدید می گذاشت.

اما بعد مدتی شهرداری دیگه لامپ نگذاشت و محله تاریک تاریک شد. مردم جمع شدن و کلی نامه نوشتن و خواهش و التماس کردن تا شهرداری دوباره براشون لامپ بگذاره. شهرداری هم فقط یک دونه لامپ برای اون محله گذاشت و گفت اگه ازین لامپ خوب محافظت کردین بقیه لامپ ها رو هم میگذاریم.

چندین هزار سال قبل مردم یه جایی به اسم کوفه برای امام زمانشون که روشنگر راه زندگیشون بود نامه نوشتن و از امام حسین (ع) خواستن به اون شهر بیان تا اون ها از فیض حضور حضرت بهره مند بشن.

امام حسین (ع) برای اینکه ببینه واقعاً دعوت اون ها درست هست یا خیر و از اوضاع کوفه با خبر بشن، مسلم بن عقیل رو به عنوان نماینده به شهر کوفه فرستادن. ابتدا مردم زیادی با مسلم بیعت کردند اما وقتی پای مادیات و دنیا باز شد همشون عقب کشیدن و مسلم رو تنها گذاشتند.

حالا بعد هزار چندسال که مردم توی تاریکی بودن، کلی پیش درگاه خدا گریه و التماس و دعا کردن تا خدا یه چراغ هدایتشون و امام زمانشون براشون بفرسته.اما بجای امام زمان یه چراغ مثل مسلم فرستادن به اسم سید علی خامنه ای.